Dagelijkse virtuele striptease
Tegenwoordig plaatsen we alles online. We laten alles zien. De dagelijkse virtuele striptease. En natuurlijk presenteren we ons daarbij zo aantrekkelijk mogelijk. Liefst vergezeld van de meest smakelijke- en jaloersmakende foto´s. Exibitionisme op het digitale naaktstrand... Natuurlijk ben ik zelf het witte schaap tussen al deze donkere digitale, makke lammeren... Maar nu je weer hebt toegegeven aan de virtuele verleiding, stel ik je graag even een vraag. Waar komt toch onze onstuitbare drang naar een likkebaardend leven en daarbij de behoefte aan digitale deeldwang? Ook ik worstel met deze virtuele verleidingen. Aan de ene ervaar ik ook deze ongeremde deeldruk en aan de andere kant voel krijg ik er steeds meer afkeer van. Wat denk jij?
Sociale contacten zijn goed voor ons Vermoeiend vind ik het, steeds vaker, erg vermoeiend die social media. Die enthousiaste, enerverende, onovertrefbare uitjes, met foto, de één nog gekker dan de ander. Waarbij ik mijn eigen leven erg oerdegelijk en saai vind. Daarom hou ik mijn eigen uitjes gewoon lekker privé. Waarom zou iedereen willen en moeten weten waar ik ben en met wie? Sociale tragiek Recent las ik een tragische column van Marjolein Bongers die was geïnspireerd door een artikel op de website van de New York Post met de titel ‘Our double lives: dark realities behing ‘perfect’ online profiles’. Ze schrijft over de het perfecte pretender´s plaatje van een Amerikaanse vrouw, die later aan een overdosis drugs overlijdt. Brr..Kippevel. Of het betoog van Pascal Cuijpers, die ingaat op sterren voor iedereen. We zijn ongelooflijk vaak online maar emotioneel meer offline dan ooit. Zelfs de pyriamide van Maslow is daarvoor aan een instant make-over geofferd. In de nieuwe versie, 2.0 is wifi als eerste basisbehoefte toegevoegd.
Queen tribute Het doet mij denken aan Queen en vooral Freddy Mercury. Alweer in 1987 brachten ze deze cover uit van de Great Pretender waarin Freddy op zijn eigen excentrieke manier zichzelf en alle andere gelukzalige schijnheiligerds in de spotlights zet. En deze titel komt de laatste tijd steeds weer naar boven als ik kijk naar ons exhibitionisme op social media. Ik zal je de tekst weer in herinnering brengen:
Oh yes I'm the great pretender (ooh ooh ooh) Pretending I'm doing well (ooh ooh ooh) My need is such I pretend too much I'm lonely but no-one can tell
In steeds meer artikelen komt naar voren dat we de werkelijkheid een klein beetje aanpassen om aantrekkelijk te blijven. Gaf Yolanthe een tijdje geleden niet zelf toe dat ze een foto plaatste van haar vakantiebestemming wat een internetplaatje bleek te zijn? En de vraag blijft in hoeverre Sylvie haar foto’s bewerkt om haar leven interessanter te laten lijken?
Bewust digibeet Als tegenstelling zie ik ook steeds meer experimenten om bewust digibeet te worden. De kranten staan er vol mee. Een mooie metafoor biedt het werk van de jonge reeds overleden kunstenaar Francesca Woodman , recent te zien in Foam. Ze is vaak aanwezig, maar toch ook afwezig en haar gezicht is vaak verstopt of vervaagd.
Gaat het leven te snel? Of zijn juist alle mogelijkheden de reden dat we onszelf verstoppen? Omdat het niet sexy is om niet spannend te zijn? Mijn worsteling heeft mij opgeleverd dat ik steeds vaker offline ga, omdat daar toch de meest echte en waardevolle momenten van mijn leven zich afspelen.
I want to break free!
Beeldcredits: Gregoire Alexandre
