Extreme verveling of enge spelletjes?
Het houdt mij maar bezig. In Amsterdam zijn er 34 Escape rooms bijgekomen. Wil je een keer echt ontsnappen? Laat je dan eerst opsluiten, maak jezelf los en ervaar daarna weer de frisheid van vrijheid. De eerste Escape Room opende (of sloot?) zijn deuren in 2014 en de markt groeit explosief. Ook de Duct tape Challenge is immens populair. Of the Cinnamon Challenge. Zijn we beter geworden in risico’s nemen? Of zijn we zo verveeld en voldaan dat alleen extreme activiteiten ons wekken uit onze semi-permanente sluimertoestand? Escape to freedom Neem nou zo’n Escape room. Klinkt behoorlijk gevaarlijk en is nog best onschuldig. Met een aantal mensen word je opgesloten waarna je aanwijzingen krijgt en door logisch nadenken je je al puzzelend uit je benarde positie bevrijd. Leuk als teambuilding event, bijvoorbeeld. Zelf voel ik me nog niet verleid. Mijn claustrofobie weerhoud me En toch kan ik mij voorstellen dat je jouw roomies in een hele korte (of lange) tijd heel goed kent. Maar zijn daar dan echt geen andere mogelijkheden meer voor?
Duct Tape Disaster De Duct tape Challenge vind ik al beangstigender. Laat je lekker vast tapen aan een boom of lantaarnpaal en maak jezelf weer zo snel mogelijk los. Een Amerikaanse jongen is zwaargewond geraakt nadat hij omviel voordat hij zich helemaal bevrijd had. Hij viel tegen een kozijn aan en brak zijn oogkas. Misschien blijft hij wel voor altijd blind aan zijn linkeroog. En neem nou de Cinnamon Challenge. Wil je die Challenge ook aangaan als je weet dat een jongen uit Hilversum hierna maar liefst vijf dagen in coma lag? Zijn dat eigenlijk nog spelletjes?
Digital thrill seekers of…? Waarom doen mensen dit? Gaan we in ons digitaal exhibitionisme zo ver dat ´hoe extremer hoe beter´nu de norm is ? Of zijn we zo verveeld dat het ons niet gek genoeg kan zijn? Challenges gaan de hele wereld over en onze verbondenheid met anderen doet de rest. De Ice Bucket Challenge was dan nog tot daar aan toe. Willen we zo graag onze grenzen opzoeken? Of kennen we gewoon geen grenzen meer? Zoeken jongeren de grenzen op van leven waarbij de spanning belangrijker is dan de realiteit van onze eigen sterfelijkheid?
Ik vraag het mij steeds weer af. Mocht je toch iets extreems willen doen, pak dan de ijsklontjes weer uit de ijskast. Redelijk onschuldig (hoewel ik waterverspilling buiten beschouwing laat in deze context, dat wil ik zeker niet aanmoedigen) en goed voor je weerstand. Of loop net als ik een marathon. Dat houd je lekker bezig!
Beeldcredits: Maze rooms Los Angeles
